تشبح. [ت َ ش َب ْ ب ُ ] ( ع مص ) یازیدن آفتاب پرست بر چوب و مانند آن. یقال : تشبح الحرباء علی العود؛ ای امتد. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از متن اللغة ) ( از المنجد ).
