تغابن

13 ) رعد
14 ) ابراهیم
15 ) حِجر
16 ) نحل
17 ) اِسراء ( بنی اسرائیل )
18 ) کهف
19 ) مریم
20 ) طه
21 ) انبیاء
22 ) حج
23 ) مؤمنون
24 ) نور
25 ) فرقان
26 ) شعراء
27 ) نمل
28 ) قصص
29 ) عنکبوت
30 ) روم
31 ) لقمان
32 ) سجدة
33 ) احزاب
34 ) سبأ
35 ) فاطر
36 ) یس
37 ) صافات
38 ) ص
39 ) زمر
40 ) غافر
41 ) فصّلت
42 ) شوری
43 ) زخرف
44 ) دخان
45 ) جاثیه
46 ) احقاف
47 ) محمد
48 ) فتح
49 ) حجرات
50 ) ق
51 ) ذاریات
52 ) طور
53 ) نجم
54 ) قمر
55 ) الرحمن
56 ) واقعه
57 ) حدید
58 ) مجادله
59 ) حشر
60 ) ممتحنه
61 ) صف
62 ) جمعه
63 ) منافقون
64 ) تغابن
65 ) طلاق
66 ) تحریم
67 ) مُلک
68 ) قلم
69 ) حاقه
70 ) معارج
71 ) نوح
72 ) جن
73 ) مزّمّل
74 ) مدثر
75 ) قیامه
76 ) انسان
77 ) مرسلات
78 ) نبأ
79 ) نازعات
80 ) عبس
81 ) تکویر
82 ) انفطار
83 ) مطففین
84 ) انشقاق
85 ) بروج
86 ) طارق
87 ) اعلی
88 ) غاشیه
89 ) فجر
90 ) بلد
91 ) شمس
92 ) لیل
93 ) ضحی
94 ) شرح
95 ) تین
96 ) علق
97 ) قدر
98 ) بینه
99 ) زلزله ( زلزال )
100 ) عادیات
101 ) قارعه
102 ) تکاثر
103 ) عصر
104 ) همزه
105 ) فیل
106 ) قریش
107 ) ماعون
108 ) کوثر
109 ) کافرون
110 ) نصر
111 ) مسد
112 ) اخلاص ( توحید )
113 ) فلق
114 ) ناس

بیشتر مفسران به استناد روایاتی که از نزول آیات 14 - 16 در مدینه خبر داده اند، این سوره را مدنی دانسته اند ( نک‍: سیوطی، الدر. . . ، 6/227 ) . برپایۀ روایات یاد شده، این آیات دربارۀ کسانی نازل شده است که همسر و فرزندانشان، به اصرار آنها را از هجرت به مدینه باز می داشتند ( واحدی، 288؛ سیوطی، لباب. . . ، 197 ) . برخی مفسران نیز آیات 14 - 16 را از کل سوره استثنا کرده اند ( برای دیدگاههای مختلف مفسران، نک‍ : همانجا ) . دروزه با استدلال بر یک پارچگی سوره، به مدنی بودن آن حکم کرده است ( 10/156 ) . با این حال، با توجه به شباهت مضامین آغازین سوره با سوره های مکی و شباهت نیمۀ دوم با سوره های مدنی، بحث از اصول عقاید اسلامی به ویژه قیامت و نقد عقاید کافران در نیمۀ نخست، و از سوی دیگر تشویق به اطاعت خدا و رسول و کاربرد تعبیر «یا اَیُّها الَّذینَ آمَنوا» در نیمۀ دوم، نشان از آن دارند که سوره در بر دارندۀ دو بخش جداگانه است.
نام آن از ترکیب «یَوْمُ التَّغابُن» برگرفته شده است. این ترکیب، از نامهای قیامت است و در قرآن کریم تنها در آیۀ 9 همین سوره آمده است. قیامت را از آن رو روز تغابن گفته اند که کافران در آن روز به زیان کاری خویش در داد و ستد با خدا پی می برند ( راغب، 370؛ برای اشاره به این داد و ستد، نک‍ : توبه/9/111؛ آل عمران/3/77 ) ، یا از آن روی که بندگان همگی حسرت می برند: کافران بدان سبب که مسلمان نشدند و مؤمنان چون به درجات بالاتری راه نیافتند ( ابوالفتوح، 11/172؛ برای دیدگاههای دیگر، نک‍ : طباطبایی، 19/350 ) .
سورۀ تغابن در مصحف عثمانی پس از سورۀ منافقون جای گرفته است. در آخر سورۀ منافقون امر به انفاق شده است ( منافقون/63/10 ) . برخی مفسران گفته اند کسی که با روی برتافتن از انفاق، اموالش را برای وارثان گذارد، در داد و ستد با خدا دچار زیان بزرگی شده، و این همان است که در سورۀ تغابن آمده است ( نک‍: سیوطی، تناسق. . . ، 85 ) . بدین سان، بر وجود تناسب میان این دو سوره استدلال کرده اند ( نیز نک‍ : طبرسی، 10/27؛ فخرالدین، 30/20؛ بقاعی، 20/99، که وجوه تناسب دیگری ذکر کرده اند ) .
در قیاس با دیگر سور مسبحات، می توان گفت مضامین این سوره بسیار به سورۀ حدید شبیه است؛ چنان که می توان گفت خلاصه ای از آن سوره است ( برای نمونه، به ترتیب، قس: حدید/57/11، 20، 22 با تغابن/64/17، 15، 11 ) .
مضامین این سوره را می توان به دو بخش تقسیم کرد. بخش اول سوره ( آیه های 1 - 10 ) نخست از تسبیح خدا توسط همۀ موجودات عالم سخن می گوید و خلق انسانها، آسمانها و زمین را توسط خدا یادآور می شود. آن گاه با اشاره به آگاهی خداوند از آشکار و پنهان، مخاطبان را از گرفتاریهایی که گریبان گیر امتهای پیشین شد، تحذیر می کند و در مقام بحث از آسیبها، می گوید که آن امتها به زندگی پس از مرگ اعتقاد نداشته، و از پذیرفتن بشری به عنوان پیامبر برانگیخته از سوی خدا، سر برمی تافته اند. در پایان با تأکید بر تحقق زندگی پس از مرگ، نعمتهای بهشتی و عذابهای اخروی را یادآور گشته است. بخش دوم سوره، سراسر رهنمودهایی اخلاقی برای زندگی اجتماعی است. از آن جمله می توان به صبر در برابر مصائب ( آیۀ 11 ) ، دوری از فریفتگی به اموال و اولاد ( آیۀ 14 - 15 ) و انفاق ( آیه های 16، 17 ) و تقوا ( آیۀ 16 ) اشاره کرد.
از جملۀ مباحث شاخص در این سوره، بحث از تقوا ست. برخلاف آیۀ 102 سورۀ آل عمران که در آن رعایت تقوای خداوند، آن سان که شایستۀ شأن خدایی اوست، مطلوب دانسته شده، در آیۀ 16 سورۀ تغابن، به تقوا ورزیدن در حد توان انسانی سفارش شده است. از همین روست که برخی مفسران، دستور یاد شده در سورۀ تغابن را در این باره، ناسخ آیۀ یاد شده در سورۀ آل عمران دانسته اند ( نک‍ ‍: فیروزآبادی، همانجا؛ نیز طبرسی، 10/35 ) .
مآخذ: ابوالفتوح رازی، محمد، تفسیر، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، 1387ق؛ بقاعی، ابراهیم، نظم الدرر، حیدرآباد دکن، 1403ق/1983م؛ دروزه، محمد عزت، التفسیر الحدیث، قاهره، 1383ق/1963م؛ راغب اصفهانی، حسین، مفردات الفاظ القرآن، به کوشش ندیم مرعشلی، قاهره، 1392ق؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، تهران، 1362ش؛ سخاوی، علی، جمال القراء و کمال الاقراء، به کوشش علی حسین بواب، مکه، 1408ق/ 1987م؛ سیوطی، تناسق الدرر، به کوشش عبدالله محمد درویش، دمشق، 1404ق/1983م؛ همو، الدر المنثور، بیروت، 1304ق؛ همو، لباب النقول، به کوشش احمد عبدالشافی، بیروت، دارالکتب العلمیه؛ طباطبایی، محمدحسین، المیزان، قم، 1394ق؛ طبرسی، فضل، مجمع البیان، تهران، 1397ق/1977م؛ فخرالدین رازی، محمد، التفسیرالکبیر، قاهره، المکتبة البهیه؛ فیروزآبادی، محمد، بصائر ذوی التمییز، به کوشش محمدعلی نجار، قاهره، 1383ق؛ قرآن کریم؛ واحدی نیشابوری، علی، اسباب النزول، بیروت، دارالکتب العلمیه. حسین خوشدل