محمدحسین فروغی

[ویکی فقه] میرزا محمدحسین متخلص به ادیب و ملقب به فروغی و ذکاءالملک و معروف به میرزافروغی متولد ۱۲۵۵ (ه. ق) از نویسندگان نامور و روشنفکران عصر خود بوده است.
وی پسر محمدمهدی ارباب اصفهانی می باشد. محمدمهدی از یهودیان بغداد می باشد که بعدها در اصفهان مقیم شدند. روزی در سال ۱۲۹۱ (ه. ق) که ناصرالدین شاه به مناسبت طرح بنای باغ عشرت آباد چهار درخت در آن جا کاشت، محمدحسین قصیده ای سرود با این مقطع:شعر ادیب باشد در مدح شاه شاهان چون آفتاب روشن مانند آب جاریشاه این شعر را شنید و او را ملقب به "فروغی" کرد. بعدها کلمه فروغی لقب و تخلص برای اولاد و اعقاب میرزامحمدحسین نام خانوادگی شد.
مشاغل
میرزامحمدحسین در جوانی مشغول به تجارت شد و چون متضرر گردید و سرمایه خود را به کلی از دست داد. مدتی در بندر لنگه و جهرم و مدتی نیز در فسا و یزد بود. از یزد به کرمان رفته و در دستگاه محمداسماعیل خان حاکم کرمان وارد شد. در زمانی که اعتمادالسلطنه وزیر انطباعات و دارالترجمه بود. محمدحسین در کار مطبوعات با او همکاری می کرد و بعد به مدیری دارالترجمه و مترجم زبان عربی و فرانسه با حقوق ماهی ۴۰ تومان رسید. محمدحسن خان او را در یادداشت های خود به عنوان میرزای شخصی یاد می کند: «صبح دارالترجمه رفتم از آن جا مستقیما با ملیجک اول و میرزا فروغی میرزای خودم و چند نفر دیگر.. ». میرزا فروغی به واسطه دوستی و همراهی با میرزا ملکم خان و هم فکری و هم مسلکی با او درسال ۱۳۰۸ (ه. ق) دچار دردسر می شود. چندی بست نشین بود تا به وساطت امین السلطان بخشیده شد.
القاب وی
میرزا محمدحسین فروغی در سال ۱۳۱۱ (ه. ق) شهرت و عنوانش میرزامحمدحسین، متخلص به ادیب و ملقب به فروغی شد، در این سال هم خان شد و هم به ذکاءالملک ملقب گردید.
امتیاز روزنامه تربیت
...