پیر پائولو پازولینی ( به ایتالیایی: Pier Paolo Pasolini ) ( زاده ۵ مارس ۱۹۲۲ – درگذشته ۲ نوامبر ۱۹۷۵ ) کارگردان، نویسنده، شاعر، نظریه پرداز و روشن فکر معاصر ایتالیایی بود. او همچنین خود را به عنوان بازیگر، روزنامه نگار، رمان نویس، نمایشنامه نویس و شخصیت سیاسی هم مطرح کرد. او از برجسته ترین کارگردانان ایتالیا در قرن بیستم و چهرهٔ برجسته ای در ادبیات اروپا و هنر سینما است. سرگئی پاراجانف کارگردان شهیر سینما، در یادداشتی، پازولینی را «مقام شامخ خدا» و شیوهٔ کارگردانی اش را «جادویی» نامیده است.
... [مشاهده متن کامل]
او به دلیل سبک صریح و تمرکز برخی از آثارش روی مسائل جنسی تابو در ایتالیا همچنان یک شخصیت بحث برانگیز است. قتل او منجر به اعتراض در ایتالیا شد، موقعیتی که همچنان مورد بحث و جدل واقع می شود.
پازولینی در ۱۹۲۲ در بولونیا زاده شد. او از فیلمسازان نسل دوم سینمای بعد از جنگ ایتالیا است که علاوه بر فیلم سازی، در نوشتن رمان، شعر و نقدهای سینمایی و فرهنگی نیز دست داشته است. سینمای پازولینی آمیزه ای از شعر، استعاره، اسطوره شناسی، روان شناسی و دیالکتیک مارکسیستی است. وی فعالیت اش را در سینما با نوشتن فیلم نامه شب های کابیریا برای فدریکو فلینی آغاز کرد. فیلم انجیل به روایت متی او روایتی از زندگی عیسی مسیح است. تمام فیلم با بازیگران غیرحرفه ای و در لوکیشن های بدیع و خیره کنندهٔ ایتالیا فیلم برداری شده است.
بسیاری از فیلم های پازولینی، اقتباس های مدرن از آثار کلاسیک ادبی جهان اند که با تأویل ویژهٔ او ارائه شده اند، آثاری چون ادیپ شهریار، مده آ، دکامرون، حکایت های کانتربوری و داستان های عشقی هزار و یک شب. آخرین فیلم پازولینی قبل از مرگ، فیلمی است با نام سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم که پازولینی فیلم نامهٔ آن را با کمک رولان بارت بر اساس داستان غریب و پورنوگرافیک مارکی دو ساد نوشته است که بیانیه ای علیه اخلاق فاشیستی و منش سرمایه داری ایتالیا در آن دوران است.
پازولینی نه تنها یک فیلمساز، بلکه شاعر و نظریه پرداز سینما نیز بوده است. مقالهٔ سینمای شعر که او در ژوئن ۱۹۶۵ در نخستین فستیوال فیلم پزارو خواند و در اکتبر ۱۹۶۵ در نشریهٔ کایه دو سینما منتشر شد، یکی از مهم ترین مقاله هایی است که دربارهٔ ماهیت شعرگونهٔ سینما و زیبایی شناسی آن نوشته شده و از اعتبار آکادمیک و تحلیلی بسیاری برخوردار است. پازولینی یک همجنس گرای آشکار بود و در تعداد معدودی از فیلم هایش نیز به بسط روابط همجنس گرایانه پرداخت. او در بخشی از مصاحبه با جان هلیدی گفته است:
... [مشاهده متن کامل]
او به دلیل سبک صریح و تمرکز برخی از آثارش روی مسائل جنسی تابو در ایتالیا همچنان یک شخصیت بحث برانگیز است. قتل او منجر به اعتراض در ایتالیا شد، موقعیتی که همچنان مورد بحث و جدل واقع می شود.
پازولینی در ۱۹۲۲ در بولونیا زاده شد. او از فیلمسازان نسل دوم سینمای بعد از جنگ ایتالیا است که علاوه بر فیلم سازی، در نوشتن رمان، شعر و نقدهای سینمایی و فرهنگی نیز دست داشته است. سینمای پازولینی آمیزه ای از شعر، استعاره، اسطوره شناسی، روان شناسی و دیالکتیک مارکسیستی است. وی فعالیت اش را در سینما با نوشتن فیلم نامه شب های کابیریا برای فدریکو فلینی آغاز کرد. فیلم انجیل به روایت متی او روایتی از زندگی عیسی مسیح است. تمام فیلم با بازیگران غیرحرفه ای و در لوکیشن های بدیع و خیره کنندهٔ ایتالیا فیلم برداری شده است.
بسیاری از فیلم های پازولینی، اقتباس های مدرن از آثار کلاسیک ادبی جهان اند که با تأویل ویژهٔ او ارائه شده اند، آثاری چون ادیپ شهریار، مده آ، دکامرون، حکایت های کانتربوری و داستان های عشقی هزار و یک شب. آخرین فیلم پازولینی قبل از مرگ، فیلمی است با نام سالو یا ۱۲۰ روز در سودوم که پازولینی فیلم نامهٔ آن را با کمک رولان بارت بر اساس داستان غریب و پورنوگرافیک مارکی دو ساد نوشته است که بیانیه ای علیه اخلاق فاشیستی و منش سرمایه داری ایتالیا در آن دوران است.
پازولینی نه تنها یک فیلمساز، بلکه شاعر و نظریه پرداز سینما نیز بوده است. مقالهٔ سینمای شعر که او در ژوئن ۱۹۶۵ در نخستین فستیوال فیلم پزارو خواند و در اکتبر ۱۹۶۵ در نشریهٔ کایه دو سینما منتشر شد، یکی از مهم ترین مقاله هایی است که دربارهٔ ماهیت شعرگونهٔ سینما و زیبایی شناسی آن نوشته شده و از اعتبار آکادمیک و تحلیلی بسیاری برخوردار است. پازولینی یک همجنس گرای آشکار بود و در تعداد معدودی از فیلم هایش نیز به بسط روابط همجنس گرایانه پرداخت. او در بخشی از مصاحبه با جان هلیدی گفته است:
